کودکی خود در خشکناب، که در پای کوهی به نام حیدربابا قرار دارد یاد میکند. او کوه کوچک حیدربابا را خطاب قرار داده و توصیف گیرائی از طبیعت و مردمان آن سامان به دست می‌دهد. شهریار برای سرودن منظومه حیدربابا سلام از ادبیات ملی آذربایجان بهره برده است و شور، عشق و علاقه خود را به مردم آذربایجان را در آن به تصویر می‌کشد. هاژاک آهنگساز مشهور لهستانی نیز برای اشعار شهریار آهنگ‌های ماندگاری ساخته است. عشق به ائمه اطهار علیه السلام در بسیاری از اشعار شهریار وجود دارد چرا که او از همان کودکی به دلیل توجهات مذهبی خانواده با ائمه و امامان آشنا شد. او در نعت حضرت رسول اکرم (ص) و حضرت امیر المومنین (ع) اشعار زیبایی سروده است. شعر زیبای علی ای همای رحمت، که در مدح حضرت علی (ع) سروده شده، از اشعار معروف این شاعر به نام است. شهریار در سن ۸۱ سالگی به خاطر بیماری ریوی در بستر بیماری افتاد. حضرت آیت الله خامنه‌ای، رهبر معظم انقلاب و رئیس جمهور وقت دستور داد که او را برای معالجه به تهران منتقل کنند و به این ترتیب اومدتی در بیمارستان مهر تهران بستری شد. شهریار سرانجام در ۲۷ شهریور ۱۳۶۷ در سن ۸۳ سالگی درگذشت و مردم او را در مدتی در مقبره الشعرای شهر تبریز در کنار سایر هنرمندان و شاعران تبریزی به خاک سپردند. مقبره الشعرا یکی از آرامگاه‌های تاریخی تبریز است که در محله سرخاب بنا شده است. این آرامگاه پیرامون تکیه حیدر در تقاطع خیابان‌های ثقه الاسلام و عارف شهر تبریزی و در ضلع شرقی بقعه سید حمزه و مقبره قائم مقام و ملاباشی جای گرفته است. به این ترتیب ۲۷ شهریور را به واسطهٔ روز درگذشت او «روز شعر و ادب ملی» نامیده‌اند. شهریار، از جمله سرایندگانی است که شعر را محلی نیک برای بیان این اندیشه ورزی های ژرف‌نگرانه و پندآموز دانسته، و بسیاری از اندرزهای اخلاقی، تربیتی را در قالب‌های گوناگون شعری (به‌ویژه در قطعات، رباعیات و دوبیتی‌ها) باز می‌گوید. مخاطب این افکار و مفاهیم نیز نوع بشر و انسان در طول تاریخ است نه خطابی شخصی و منحصر به فرد.
فاطمه عالی زاده،
دبیر انجمن علمی زبان و ادبیات فارسی
